မိုးတိမ္အေၾကာင္း

“ပိုစ့္ေလးတင္ခ်င္လို႔ ေဒၚလာေလးမ်ားရွိရင္ ၁၀၀ ၂၀၀ ေလာက္တနားၾကပါဗ်ိဳ႕။” အဲဒီလိုပဲေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ပိုစ့္ေရးမယ္ၾကံလိုက္၊ connection ပိန္းလိုက္။ Download ေလးဆြဲမယ္ၾကံလိုက္ access denied လိုက္ဆိုေတာ့။ အဲဂလို ဆုိေတာ့ ႏွစ္ဆပိုကုန္တာေပါ့။ စိတ္ကေလလာေရာ။

အခုတေလာ psycho ဆန္တဲ့သီခ်င္းေတြ၊ thinking ပါတဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ အဲ...စာဆိုရင္လည္း dystrophic စာေတြခ်ည္းပဲ ဖတ္ျဖစ္ေနတယ္။ Utopia ဆုိတာ ၾကားဖူးၾကလား... အၾကြင္းမဲ့ျပည့္စံုျပီး သာယာျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေနရာကို utopia လို႔ေခၚၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္က်ေတာ့ dystopia ေပါ့။ dystrophic ဆိုတာ အဲဒီအေၾကာင္းေတြပဲ။ George Orwell ရဲ့ Animal Farm တို႕႔ 1984 တို႔ဆို dystopia ကို ေသာက္က်ိဳးနဲပီျပင္ေအာင္ေရးထားတာေပါ့။ ဒါေတာင္ George Orwell က ျမန္မာျပည္မွာ ကိုလုိနီေခတ္တုန္းက ၅နွစ္ပဲေနဖူးလို႔။ အခုခိ်န္သာေနဖူးရင္ ပုိျပီးပီျပင္မွာေသခ်ာတယ္။

အဲဒီ Dystrophic ဆိုတာႀကီးနဲ႔ဆိုင္တာေတြကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ေရးေတာ့မယ္။ အခုေကာ…။တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ေခါင္းေပၚမွာ မိုးေကာင္းကင္ရွိတယ္။ မိုးေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ေျခေထာက္ ေအာက္မွာေျမၾကီးရွိတယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာ လူေတြရွိတယ္။ အဲဒီလို ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္က မတူညီတဲ့ နာမ္္နွစ္ခုမွာ တူညီတဲ့ ေဒသနာေတြရွိတယ္ ဆုိရင္လက္ခံၾကမလား။ အဲဒါကိုေတြးမိေစတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အေၾကာင္းပါ။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ့ ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္ ကစလို႔ အဲဒီတရားကိုလက္ခံတဲ့ သီခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အခုေျပာမွာကေတာ့ own tune ေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ဒီ site က သီခ်င္း site ဆိုေတာ့ သီခ်င္းေတြပဲေတြလာမွာေပါ့။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက The Ants ရဲ့ မိုးတိမ္အေၾကာင္း ပါ။ သူတို႔ရဲ့ ပထမဆံုးစီးရီး ေရာင္စံုေခ်ာကလက္ ထဲကသီခ်င္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထင္ ၁၉၉၆-၉၇ ေလာက္ကထင္တာပဲ။ အဲဒီသီခ်င္းကို ေကေအတီက စာသားဖဲြ႔ျပီး ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္က သံစဥ္ထည့္ပါတယ္။ ကိုထူးအိမ္သင္က ဆိုထားပါတယ္။ လူေတြကတိမ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ားတူႏိုင္ပါ့မလဲ…။

မိုးတိမ္အေၾကာင္း
Intro: Dive Picking and စည္း
တိမ္ေတြဖြဲ႔စည္းထား ျမင္သာခ်ိန္အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ တိမ္ေတြျပိဳကြဲသြား…
ငါထုိင္ေနခဲ့တာ အားလံုးေပါင္းၾကည့္ေတာ့…
တစ္ရက္နွစ္ရက္ေလာက္ထက္ ပိုနိုင္ပါ့မလား…
အိုး… တိမ္ေတြလိုမ်ား သြားေနလား… အခိ်န္ဆိုတာ ဘဝအတြက္ျဖည့္စြက္ျခင္းေပါ့…
မွတ္သား…ငါ့နွလုံးသားမ်ားဟာ…ဘယ္သူ႔ရဲ့လက္မွာစေတးဖုိ႔ လိုက္သြား… ျမင္ျပီလား …

မရည္ရြယ္ခဲ့ျခင္းမ်ား… ရည္ရြယ္ရာ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ေနရာယူျပီးသြား…
ငါျငိမ္ေနေတာ့ေလ အားလံုးနစ္ျမဳပ္လို႔… ငါ့ႏွလံုးသားမ်ား…နာက်င္ေၾကကြဲ…
အုိး…ငါထင္တာမ်ား…မွားေနျပီလားဘဝရယ္… အခိ်န္ဆိုတာ ဘဝအတြက္ျဖည့္စြက္ျခင္းေပါ့…
မွတ္သား…ငါ့နွလုံးသားမ်ားဟာ…ဘယ္သူ႔ရဲ့လက္မွာစေတးဖုိ႔ လိုက္သြား…ေန႕မ်ား
Music: Violin and Dive Picking and စည္း

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လုံးကို စည္းရယ္၊ electric picking ရယ္၊ တေယာရယ္၊ ပီယာနိုေလး ေလးဘားေလာက္ရယ္ နဲ႔ပဲတီးသြားပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ Arrangement က ကိုထူးအိမ္သင္ပဲျဖစ္ပံုရတယ္။ Traditional ရယ္ Modern Music ရယ္ကို စနစ္တက်နဲ႔ လွပေအာင္ တဲြစပ္ဖန္တီးနိုင္တာ ျမန္မာျပည္မွာ သူပဲရွိခဲ့တာကိုး။
သီခ်င္းက သံစဥ္ကိုက ရုိးစင္းျပီးလွေနတာပါ။ စာသားကလည္း ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ေလာကမွာ ရုိးျပီးလွတာ ေတြလဲရွိပါတယ္။ သီခ်င္းအစမွာ သီခ်င္းထဲကငါက တိမ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း တီးတုိးရြတ္ဆိုေနတယ္… တိမ္ေတြေတြ႔ေနရတယ္… ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ျပိဳကြဲသြားတယ္… ဗုဒၶရဲ့ ေဒသနာေတာ္အတိုင္း ျဖစ္ပ်က္မွဳ နဲ႕မျမဲမွဳတုိ႕ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရတယ္။ သံေဝဂပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကို ရုတ္တရက္ လွပ္ကနဲျမင္လိုက္ရသလိုပါပဲ။ ကုိယ့္ဘဝဟာလည္း တိမ္ေတြလို လုိပဲလား… တည္ၿမဲမွဳ မရွိပါလား… အဲဒါကို “ငါထုိင္ေနခဲ့တာ အားလံုးေပါင္းၾကည့္ေတာ့…တစ္ရက္နွစ္ရက္ေလာက္ထက္ ပိုနိုင္ပါ့မလား” လို႔ဆိုထားတယ္ …။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြေကာ ဒီအတိုင္းပဲလား။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို လူ႕အႏၶေတြအတြက္ ဆရာေတာ္ အေက်ာ္အေမာ္ေတြထက္ သီခ်င္းေတြကပဲ ပိုတရားျပနိုင္ပါသလား…။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္သိပၸံပညာရွင္မွ အေျဖမရွာနိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ကိုေကာ…။ သီခ်င္းထဲကသူကေတာ့… ဘဝရဲ့ ျဖည့္စြက္မွဴတစ္ခု လို႔ေျပာတယ္…။ အခိ်န္က ဘဝရဲ့အျဖည့္ခံဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြေကာ…၊ အခိ်န္ရဲ့အျဖည့္ခံေတြလား။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေကာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္မွဳ ဘာရွိဦးမလဲ… ဇာတ္ေဆာင္ကေတာ့ သူ႕ႏွလံုးသားေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ပံုမရပဲ တျခားတေယာက္အတြက္ စေတးလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ားစေတးၿပီးၿပီလဲ… ဘာေတြစေတးလိုက္ရလဲ… စေတးလိုက္ရတာေကာ တန္လိုက္ရဲ့လား…။

ဘဝမွာ မရည္ရြယ္တာေတြျဖစ္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တိမ္ေတြနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းကို လိုက္နာလိုက္ရျပန္တယ္။ တိမ္ေတြလို ေလအေဝွ႔ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ မရည္ရြယ္တာေတြဟာ စီစဥ္ထားၿပီးကာမွ ျဖစ္ပ်က္လာတတ္ျပန္တယ္…။ ၾကိဳၿပီးျပင္ဆင္နိုင္ၾကပါရဲ့လား…။ တခါထဲ နစ္ျမဳပ္သြားပလား…။ သီခ်င္းထဲမွာေတာ့ နာၾကင္မွဳေတြပဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ရတယ္…။
ဘဝရဲ့အဓိပၸါယ္က ထင္ထားတာေတြ ျဖစ္မလာတာပဲလား…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေကာ…။ အခိ်န္က ဘဝရဲ့ ျဖည့္စြက္မွဳသက္သက္တစ္ခု လို႔ေျပာတယ္…။ အခိ်န္က ဘဝရဲ့အျဖည့္ခံဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြေကာ…၊ အခိ်န္ရဲ့အျဖည့္ခံေတြလား။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေကာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္မွဳ ဘာရွိဦးမလဲ… ဇာတ္ေဆာင္ကေတာ့ သူ႕ႏွလံုးသားေတာင္ ပိုင္ဆိုင္ပံုမရပဲ တျခားတေယာက္အတြက္ စေတးလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ားစေတးၿပီးၿပီလဲ… ဘာေတြစေတးလိုက္ရလဲ… စေတးလိုက္ရတာေကာ တန္လိုက္ရဲ့လား…။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘဝကိုယ္စီဟာ တိမ္တခုစီနဲ႔ တူပါတယ္။ အခုတိုက္အိမ္ပံု ျဖစ္ေနေပမယ့္ ခဏေန တဲကုပ္ပံုျဖစ္သြား နိုင္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဒဏ္ရာေတြကေန သာယာယစ္မူးမွဳေတြ ျဖစ္သြားနိုင္တယ္…။အင္း… ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တိမ္ေတြနဲ႔ေတာ့ တူနိုင္ပါတယ္… ဒါေပမယ့္…တိမ္ေတြမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ကံ ဆိုတာေလးေတာ့ ရွိၾကပါလိမ့္ဦးမယ္…။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ တိမ္ေတြဆီသြားဖုိ႔ လိုအပ္ေကာင္းလိုအပ္ ပါလိမ့္မယ္…။